Biuro Wystaw

Krawędź

Sorry, this entry is only available in Polish.

31 stycznia 2020
godz.19:00 – 22.00

Wykład: Katarzyna Lewandowska, „Ciałem we władzę. Radykalna sztuka feministyczna. Anarchopornoopór” [19.00-20.00]

Performance: Anna Kalwajtys, „Against the Violence – Kurdyjskiej bojowniczce” [20.00-20.30]
śpiew: Anna Jurkiewicz, perkusja: Piotr Mazurek

Prezentacja monografii „Krawędź” oraz dyskusja:
Anna Ciabach (moderacja), Katarzyna Lewandowska, Maksymilian Wroniszewski [20.30-21.30]

Odsłona 1
Ciałem we władzę /APO – Anarchopornoopór
„(…) sztuka ciała ma szczególną siłę oddziaływania na widza (…) feministyczna sztuka wykorzystująca ciało, może być dogłębnie polityczna, stawiająca wyzwanie budowaniu podległości kobiecej” (Amalia Jonas, Body Art. Performing the Subject, 1998)
“Nie jestem feministką. No nie jesteś, ty głupia pizdo.” (Siksa, 2017)

Odsłona 2
Sztuka
Ciało stanowi najważniejsze medium wypowiedzi artystycznej. Zbiologizowane, pozbawione wielowiekowej, religijno-mitycznej symboliki, stało się materiałem najczęściej wykorzystywanym przez współczesną sztukę.
Trzy dyskursy, trzy kategorie – sztucznie przeze mnie powołane, po to aby uporządkować wiedzę i nie rozrzedzić problemu, determinują dalsze rozważania związane z przedstawieniem ciała (mojego/twojego/Innego) we współczesnej sztuce. Konfiguracja tych trzech narracji jest horyzontalna, co oznacza, że żadna z nich nie jest ważniejsza od poprzedniej i następnej. Żadna nie sytuuje się w centrum, wszystkie są równoważne, uzupełniają się wzajemnie, nachodząc i przenikając siebie.
Po pierwsze: ciało umiejscowione najbliżej ziemi: skóra, kości, krew, mięso. Te wytyczne odsyłają do doświadczeń samego ciała, czyli: wydzielin z ciała, krwi, tożsamości (kobiecej) bólu, nagości (ciało waginalne), seksualności, choroby, rozkładu, śmierci.
Po drugie: feminizm i feministyczna teoria oraz praktyka – obydwie usytuowane w przestrzeni historyczno-artystycznej. Według mnie kategoria w pełni zasadna ponieważ feminizm, szczególnie ten zaangażowany i krytyczny w przeszłości tak jak i teraz koncentruje się na ciele. Artystki korzystały/ją z ciała poprzez różne środki wyrazu, mniej lub bardziej z nimi eksperymentując. Ciało stało się polem walki z opresyjnym mizoginistycznym porządkiem. Narodziła się artystka totalna.
Kim ona jest? To kobieta, której działania wnikają głęboko pod skórę, jej własną i tego, który patrzy. Artystka totalna posługuje się narzędziami – ciałem, mową i umysłem, po to, aby rozmontować opresyjne struktury, pojawiające się na każdym poziomie egzystencji. Artystka totalna nie układa się z nikim i z niczym, reprezentuje postawę, która nie jest choćby w najmniejszym stopniu konformistyczną i tym samym ją zawstydzającą. Wycina ze świata fragmenty i uważnie się im przygląda, eksploruje je, krytycznie komentuje. Swoją sztuką wchodzi głęboko w życie. Ryzykuje i prowokuje i zmusza do działania. Siłą artystki totalnej jest szczerość i autentyczność. Artystkę totalną interesuje sztuka oporu i sprzeciwu. „Sztuka, która wywraca do góry nogami to, co zakładamy z góry, która bulwersuje, która znajduje się poza normami i poza prawem. Sztuka musi być niewygodna. Jej praca jest bluźniercza”.
Jest tyle Wojowniczek o których należałoby napisać.
Po trzecie: punktem wyjścia jest figura Innego/Obcego, kogoś niedookreślonego: cyborga, kreatury, istoty nieludzkiej. To ktoś wykluczony poza normatywne granice obowiązujące w antropocentrycznej, fallicznej, monoteistycznej, heteroseksualnej wrażliwości. Inny, to ten który zamieszkuje przestrzeń liminalną, taką pomiędzy, nierozpoznany przez ogół. Pomiędzy plusem i minusem, schematycznym, binarnym podziałem usytuowane są niezwykle ciekawe tożsamości, hybrydalne, inne, ludzkie i nieludzkie, ujęte przez Rosi Braidotti w figurę podmiotu nomadycznego – krytyczną świadomość, sprzeciwiająca się zamknięciu w społecznie zakodowanych sposobach myślenia czy zachowaniach. (…) Posiadający potencjał pozytywnego redefiniowania, otwierania nowych możliwości dla życia i myślenia, szczególnie dla kobiet, a jeszcze bardziej dla kobiecych feministek.

Odsłona 3
Cielesne strategie walki. ICH wojenny taniec

Odsłona 4
Życie/chłopcy i dziewczyny

Odsłona 5
Niewinność

Anna Ciabach – – historyczka sztuki, kuratorka wystaw, autorka i redaktorka tekstów, organizatorka wydarzeń kulturalnych. Pracowała w warszawskich galeriach sztuki, m.in. Galerii Klimy Bocheńskiej, Art NEWmedia i Galerii Studio. Związana z Azjatyckim Festiwalem Filmowym Pięć Smaków oraz z Austriackim Forum Kultury. W latach 2014-2018 roku razem z Zuzanną Sokalską współtworzyła Galerię Monopol w Warszawie. W ramach działań Fundacji Monopol zajmowała się m.in. archiwami artystek i artystów: Marii Pinińskiej-Bereś, Zbigniewa Warpechowskiego oraz Galerii Piwna 20/26. Obecnie pracuje nad wystawą o erotyce.

Anna Kalwajtys – artystka wizualna i performerka. Uczestniczka wielu festiwali sztuki performance w Polsce, Japonii, Hong Kongu, Chinach, Kanadzie, USA, Francji, Holandii, Niemczech i Grenlandii. W 2005 roku ukończyła rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, a w 2007 intermedia na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W 2006 roku studiowała na Wydziale Animacji i Nowych Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Zagrzebiu. W 2015 uzyskała stopień doktora sztuki za pracę BBL Bios-Laboratorium Ciała zrealizowaną pod kierunkiem prof. Grzegorza Klamana. Jej performance odnoszą się do kwestii cielesności i biologiczności, procesu budowania kulturowej tożsamości, wykluczenia słabszych jednostek ze społeczeństwa, granicznych sytuacji egzystencjalnych.

Katarzyna Lewandowska – historyczka sztuki, feministka, kuratorka, aktywistka, anarchistka, działaczka na rzecz praw istot nieludzkich i wykluczonych. W badaniach skupia się na poszukiwaniu cielesności w sztuce współczesnej, wykorzystując dyskurs filozofii feministycznej. Zainteresowana sztuką zaangażowaną i totalną, która wchodzi w krytyczny dyskurs z władzą. Badaczka zajmuje się także motywami kobiecości w sztuce tybetańskiej. Autorka wielu wystaw oraz cyklu wystaw i działań między innymi: Feminine, Anarchia, Młode (razem z Dorotą Chilińską), Danzig meine [Liebe], Rebelle (razem z Dorotą Chilińską). Założycielka czasopism: Splesz i Dead of patriarchy.

Maksymilian Wroniszewski – członek Pracowni Krytyki Artystycznej Uniwersytetu Gdańskiego, autor tekstów o gdańskim środowisku artystycznym. Publikował m.in. w „Didaskaliach”, „Obiegu”, „Artluku”, „Ha!arcie”, „Sztuce i Dokumentacji”, „Orońsku”, „Blizie” oraz w publikacjach zbiorowych i katalogach wystaw. Współredaktor i współautor książek i katalogów: „Grzegorz Klaman. Polonia” (2016), „Kino według Marii Janion” (2016), „Re: Iredyński” (2018), „Anna Kalwajtys. Krawędź” (2019). Pisze o sztuce, literaturze i teatrze.

wydarzenie na FB:
Krawędź _wykład, performance, prezentacja monografii www.facebook.com/events/402632920545576/

Share