Andrij Dostliev. Kwiaty i krew

 

Wystawa Andrija Dostlieva odnosi się do mechanizmów działania pamięci i percepcji fotografii w kontekście archiwalnym. Umieszczając na wystawie wybór prac z dwóch cyklów, artysta uwypukla rolę pamiętania i zapominania w pamięci jednostkowej i zbiorowej oraz problem obrotu handlowego materiałami archiwalnymi.

2. Wojna światowa w kwiatach (Naturalnie bez kwiatów na fotografiach), 2017

 

Na niemieckim eBayu zaoferowano do sprzedaży reprodukcje fotografii z prywatnego archiwum zdjęciowego. Aby udaremnić próby eksploatacji tych zdjęć przez potencjalnych użytkowników, naniesiono na nie cyfrowo różowe kwiaty, pełniące funkcję swoistych, zabezpieczających „znaków wodnych”. To, co na nich widać, dość wyraźnie mimo kwiatów, to sceny z frontów i okupowanych terenów II wojny światowej – żołnierzy niemieckich, polskich Żydów, również tych wyszukiwanych lub konwojowanych do miejsc kaźni, powieszonych partyzantów, defilady wojskowe, zniszczone czołgi, ruiny miast i anonimowe żołnierskie groby z zatkniętymi na drewniane krzyże hełmami. Pozyskany przez Andrija Dostlieva materiał stał się punktem wyjścia dla przeprowadzenia artystycznej rekontekstualizacji, czystego odtworzenia w nowej sytuacji. Pojawia się w niej problem granic przywłaszczania, przetwarzania artefaktów archiwalnych, komercjalizacji obrazu wojny i Holokaustu i ich dystrybucji. Oraz kwestia statusu ontycznego samych fotografii, zachwianego w niejasnej relacji zachodzącej pomiędzy dokumentem, przedmiotem obrotu handlowego i obiektem galeryjnym.

Jemand wichtig (ktoś ważny), 2020

 

Jak ważny musisz być, by zapamiętać cię w historii?

Jak ważny musisz być, by wymazać cię z historii?

Jak ważny musi być fakt, by nie zapaść się w niepamięć?

Jak ważny musi być fakt, by zablokować go w grze, którą prowadzi z komfortem twoich odczuć?

Albumy rodzinnych zdjęć nawiedzają nożyczki, kredka i atrament. Jednych się usuwa, drugich uwypukla. Aureola i krzyżyk znaczą drogę – rozczarowań, adoracji, nostalgii i rozpaczy. Pamięć zakreśla, pamięć wydobywa. Ale bywa też inaczej. Z wizerunków publicznych, fotograficznych upamiętnień gremiów politycznych i partyjnych zjazdów znika nagle ktoś znaczący, ktoś, kto zawiódł albo zdradził. Niewygodne narracje lądują w kloace niepamięci. Z prywatnymi rozprawia się mechanizm wypierania.

–––––––––––––––

Andrii Dostliev